Arayıpta bulamamak ne acıdır,
Yahut onu kaybedip çaresiz kalmak..
Ama en ağırı ne biliyor musun?
Sen onun yanındayken
O aslında hiç senin yanında olmamıştır
Bunu farkedince insan
Ne vakit o vakit oluyor
Ne de insan aynı insan..

Aradan bir aşk yılı geçmiş
Tüm dertler iliklenip kanatlara dikilmiş
Ve gözlere pembe bir perde çekilmiş
Uçtuğunu sanırsın
Ama hep aynı yerdesindir..

Gün gelipte perde inince zavallı bir yoksunluk çöküyor gözlerinin dibine
Bütün mavilikler siyaha bürünüyor
Ve sen kirleniyorsun.
İşte o zaman ne tuttuğun güvercin beyaz
Ne de soluduğun hava berrak..

Aşk girdiği kalbin şeklini alırdı her zaman
Bunu seninle öğrendim
Doyurucuydu ve sıcaktı
Seni diğerlerinden farklı kılan
Ve beni savunmasız bir kuş misali
Ölümlerden ölüme salan..
Ama güneş gidipte
Gece inince
Tarifsiz bir sızı işledi sol yanıma
Birden yok olup giden gülüşün
Dikenli bir ip dayadı boğazıma
Seni sustum,
Karanlık gecede, kör pusuda..

Ve ne yazık
Bunca yaşanmışlık ardında gördüğüm
Aşk dediğim şey
Ellerinle boğazıma geçirdiğin bir kör düğüm..
İnce bir veda havası sarıyor dört yanımı
Sen umursamıyorsun..
Ölüm diyorum ölüm,
Dayandı kapıma
Bilmiyorsun..
Makyajı akıyor farkının..
Herkesleşiyorsun..