sana kağıt kalem yardımıyla seslenişim yeni başlamıyor bilirsin.Sözcükler ağzımdan dökülmüyorki senin yanında.ama kağıta bakarken konuşmak çok kolay.boş bir kağıta saatlerce anlatabilirim seni ne kadar sevdiğimi.Sana söyleyemem ama.Bazen söylememek gerekir.Seni seviyorum dememek gerekir,seni özledim dememek gerekir...Sustuğun sözcükler içinde nasılda büyür bilirmisin.Hergün bir çığ gibi sınırsızca büyür.Söyleyemediğin sözcükler gözünde yaşlara dönüşür.Ve içindeki çığ gözlerinden akar yaş diye.Bir süre sonra herşeye ağlayan biri olursun.Çünkü içindeki sözcükler artık seni yemeye başlamışlardır ve sen söylenmeyen bir sözcüğe dönüşmüşsündür.Söylenemeyen bir sözcüğe dönüşmemek için yazıyorum seni...